என் ஆண்டவரின் தாய் என்னிடம் வர நான் யார்?
✠ லூக்கா எழுதிய நற்செய்தியிலிருந்து வாசகம் 1: 39-56.
அக்காலத்தில்
மரியாள் புறப்பட்டு யூதேய மலை நாட்டிலுள்ள ஓர் ஊருக்கு விரைந்து சென்றார். அவர் செக்கரியாவின் வீட்டை அடைந்து எலிசபெத்தை வாழ்த்தினார்.
மரியாவின் வாழ்த்தை எலிசபெத்து கேட்டபொழுது அவர் வயிற்றில் இருந்த குழந்தை மகிழ்ச்சியால் துள்ளிற்று. எலிசபெத்து தூய ஆவியால் முற்றிலும் ஆட்கொள்ளப்பட்டார். அப்போது அவர் உரத்த குரலில்,
“பெண்களுக்குள் நீர் ஆசி பெற்றவர்; உம் வயிற்றில் வளரும் குழந்தையும் ஆசி பெற்றதே! என் ஆண்டவரின் தாய் என்னிடம் வர நான் யார்? உம் வாழ்த்துரை என் காதில் விழுந்ததும் என் வயிற்றினுள்ளே குழந்தை பேருவகையால் துள்ளிற்று. ஆண்டவர் உமக்குச் சொன்னவை நிறைவேறும் என்று நம்பிய நீர் பேறுபெற்றவர்” என்றார்.
அதைக் கேட்ட மரியாள் பின்வருமாறு கூறினார்:
“ஆண்டவரை எனது உள்ளம் போற்றிப் பெருமைப்படுத்துகின்றது. என் மீட்பராம் கடவுளை நினைத்து எனது மனம் பேருவகை கொள்கின்றது. ஏனெனில் அவர் தம் அடிமையின் தாழ்நிலையைக் கண்ணோக்கினார். இதுமுதல் எல்லாத் தலைமுறையினரும் என்னைப் பேறுபெற்றவர் என்பர். ஏனெனில் வல்லவராம் கடவுள் எனக்கு அரும்பெரும் செயல்கள் செய்துள்ளார். தூயவர் என்பதே அவரது பெயர். அவருக்கு அஞ்சி நடப்போருக்குத் தலைமுறை தலைமுறையாய் அவர் இரக்கம் காட்டி வருகிறார்.
அவர் தம் தோள்வலிமையைக் காட்டியுள்ளார்; உள்ளத்தில் செருக்குடன் சிந்திப்போரைச் சிதறடித்து வருகிறார். வலியோரை அரியணையினின்று தூக்கி எறிந்துள்ளார்; தாழ்நிலையில் இருப்போரை உயர்த்துகிறார். பசித்தோரை நலன்களால் நிரப்பியுள்ளார்; செல்வரை வெறுங்கையராய் அனுப்பிவிடுகிறார். மூதாதையருக்கு உரைத்தபடியே அவர் ஆபிரகாமையும் அவர்தம் வழிமரபினரையும் என்றென்றும் இரக்கத்தோடு நினைவில் கொண்டுள்ளார்; தம் ஊழியராகிய இஸ்ரயேலுக்குத் துணையாக இருந்து வருகிறார்.”
மரியாள் ஏறக்குறைய மூன்று மாதம் எலிசபெத்தோடு தங்கியிருந்த பின்பு தம் வீடு திரும்பினார்.
ஆண்டவரின் அருள்வாக்கு.
————————————————–++++
மறையுரைச் சிந்தனை
தூய கன்னி மரியாள் எலிசபெத்தைச் சந்தித்தல் விழா (மே 31)
மறையுரைச் சிந்தனை
இன்று திருச்சபையானது அன்னை மரியாள் எலிசபெத்தைச் சந்தித்த நிகழ்வை விழாவாகக் கொண்டாடுகின்றது. இவ்விழாவானது கி.பி. பதிமூன்றாம் நூற்றாண்டிலிருந்து கொண்டாடப்பட்டு வருகின்றது. 1263 ஆம் ஆண்டில் பிரான்சிஸ்கன் சபையினரால் மட்டும் கொண்டாடப்பட்ட இவ்விழா, அதன்பிறகு திருச்சபை முழுவதும் கொண்டாடப்பட்டு வருகின்றது.
இந்த நல்ல நாளில் இவ்விழா நமக்கு உணர்த்தும் உண்மை என்ன என்று சிந்தித்துப் பார்ப்போம்.
வானதூதர் கபிரியேல் தூதர் அன்னை மரியாயிக்குத் தோன்றி, மங்கள வார்த்தை சொன்னபோது எலிசபெத் கருவுற்றிருக்கிறார் என்ற செய்தியையும் சொல்லிவிட்டுச் சொல்கிறார். எனவே அன்னை மரியாள் தனது சொந்த ஊரான நாசரேத்திலிருந்து, எலிசபெத்து இருக்கக்கூடிய அயின்கரிம் என்ற மலைநாட்டிற்குச் செல்கிறார். அன்னை மரியாள் எலிசபெத்தைச் சென்று பார்க்கவேண்டும், அவருக்கு உதவவேண்டும் என்று யாரும் சொல்லவில்லை. ஆனாலும் அன்னை மரியாள் விரைந்து சென்று எலிசபெத்துக்கு உதவுகிறார். இதுதான் நாம் அன்னை மரியாளிடமிருந்து கற்றுக்கொள்ளவேண்டிய பாடமாக இருக்கின்றது. ஒருவரின் தேவையைக் குறிப்பால் அறிந்து, அவர் கேட்பதற்கு முன்பாகவே உதவிசெய்வதுதான் உண்மையான சேவையாக இருக்கும். அன்னை மரியாள் இதற்கு மிகச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டாக விளங்குகின்றார்.
இன்றைக்கு நம்மிடத்தில் யாராவது ஒருவர் உதவி என்று வந்தாலும் அவர்களுக்கு உதவிசெய்ய நமக்கு மனம் வருவதில்லை. ஆனால் அன்னை மரியாவோ கேளாமலே உதவிசெய்ய விரைகின்றார். நாமும் ஒருவரின் தேவையை குறிப்பால் அறிந்து, அவருக்கு உதவிசெய்கின்றபோது நாம் அன்னை மரியாவின் அன்புப் பிள்ளைகள் ஆகின்றோம்; அதேவேளையில் ஆண்டவர் இயேசுவின் சகோதர, சகோதரிகளாக மாறுகின்றோம்.
ஒரு நகரில் இருந்த ஆசிரியர் குடியிருப்பில் ஜோ என்ற இளைஞன் இருந்தான். அவனை அந்தக் குடியிருப்பில் இருந்த அனைவருக்கும் பிடிக்கும். காரணம் அவன் எல்லாருக்கும் ஓடி ஓடி உதவி செய்வான். ஒருநாள் கணவனை இழந்த ஆசிரியை ஒருவர் நோய்வாய்ப்பட்டுக் கிடந்தார். அவருக்கு 10 வயதில் குழந்தை ஒன்று இருந்தது. அன்று அந்த குழந்தைக்கு பள்ளிக்கூடத்தில் ஆண்டு இறுதித்தேர்வு வேறு இருந்தது. தான் இப்படி நோயில் படுத்துக்கிடக்கும் இந்த தருணத்தில், தன்னுடைய குழந்தையை பள்ளிக்கூடத்தில் எப்படிக்கொண்டுபோய் விடுவது என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தார்.
அந்நேரத்தில் ஜோ அங்கு வந்தான். ஆசிரியை ஜோவிடம் தன்னுடைய குழந்தையை பள்ளிக்கூடத்தில் கூட்டிக்கொண்டு விட்டுவிடும்படியாக கெஞ்சிக்கேட்டதும், அவன் தனக்கு ஒரு முக்கியமான வேலை இருந்தும், சரி என்று ஒத்துக்கொண்டு குழந்தையை தன்னுடைய வண்டியை வைத்து பள்ளிக்கூடத்திற்குக் கூட்டிக்கொண்டு போனான்.
அவன் போகின்ற வழியில் குழந்தை ஜோவிடம், “நீங்கள்தான் கடவுளா?” என்று கேட்டது. அதற்கு அவன், “அப்படியெல்லாம் இல்லை, ஏன் கேட்கிறாய்?” என்று திரும்பக் கேட்டான். அதற்கு குழந்தை, “இல்லை, இன்று காலையில்தான் என்னுடைய அம்மா, நான் நோய்வாய்ப்பட்டு கிடக்கும் இந்த நேரத்தில் உன்னைக் கடவுள்தான் பள்ளிக்கூடத்தில் கொண்டுபோய் விடவேண்டும்’ என்றாள். அதான் கேட்டேன்” என்றாள். தொடர்ந்து அந்தக் குழந்தை அவனிடம், “நீங்கள் கடவுள் இல்லையென்றால் அவருடைய வேலைக்காரரா?” என்று அப்பாவியாகக் கேட்டாள். அதற்கு ஜோ, “என்னை கடவுளிடம் பணிபுரியும் வேலைக்காரன் என்றுகூட வைத்துகொள்ளலாம்” என்றான்.
தேவையில் இருக்கும் ஒருவருக்கு நாம் உதவி செய்கின்றபோது உண்மையில் நாம் கடவுள்தான்/ கடவுளின் பணியாளர்கள்தான்.
அடுத்ததாக இன்றைய நாள் விழா நமக்கு உணர்த்தும் இரண்டாவது பாடம்: கடவுள் நம் நடுவில் இருக்கிறார் என்பதே ஆகும். இறைவாக்கினர் செப்பானியா புத்தகத்திலிருந்து எடுக்கப்பட்ட இன்றைய முதல் வாசகத்தில் படிக்கின்றோம், “உன் கடவுளாகிய ஆண்டவர் உன் நடுவில் இருக்கிறார்; அவர் மாவீரர்; மீட்பு அளிப்பவர்; உன் பொருட்டு அவர் மகிழ்ந்து களிகூருவார்..” என்று படிக்கின்றோம்.
ஆம், கடவுள் இம்மானுவேலனாய் நம் மத்தியில் குடிகொண்டிருக்கிறார். அதன்வழியாக நமது துன்பங்கள், வேதனைகள், நோய்நொடிகள் அத்தனையும் போக்குகின்றார். இன்றைய நற்செய்தியில்கூட இயேசுவை மடிசுமந்த அன்னை மரியாள், எலிசபெத்தை வாழ்த்துகின்றபோது, எலிசபெத்தின் வயிற்றிலிருந்த குழந்தை அக்களிப்பால் துள்ளுகிறது. அதாவது இயேசுவின் இருப்பு அங்கே மகிழ்ச்யைக் கொண்டுவந்தது என்று சொல்லலாம்.
ஆகவே கடவுள் நம்மோடு இருந்து நம்முடைய துன்பங்கள், சோதனைகள் அத்தனையும் போக்கி, சுகம் தருகிறார் என்ற நம்பிக்கையோடு வாழ்வோம்.
சில நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக இங்கிலாந்து நாட்டில் பங்குக் குருவாக இருந்த ஓர் அருட்பணியாளர், மோசே எவ்வாறு சீனாய் மலைமீது ஏறி கடவுளிடம் மன்றாடினாரோ அதுபோன்று, இவர் பங்கு ஆலயத்தின் கோபுரத்தின் உச்சியில் அமர்ந்துகொண்டு, மக்களுக்காக இறைவனிடம் மன்றாடினார். ஆனால் நீண்ட நாட்கள் ஆகியும் கடவுள் அவருக்கு செவிசாய்க்கவில்லை. இதனால் கடுங்கோபத்தோடு, “கடவுளே நீர் எங்கு இருக்கிறீர்?” என்று சத்தமாகக் கத்தினார். அப்போது ஒரு குரல் கேட்டது. அது “கடவுளாகிய நான் வேறெங்கும் இல்லை, இதோ கீழே மக்களோடு மக்களாக இருக்கிறேன்” என்றது.
கடவுள் நம்மோடு குடிக்கொண்டிருக்கிறார். நாம்தான் அவரை உணராதவர்களாக இருக்கிறோம் என்பதை இந்த நிகழ்வு நமக்கு எடுத்துரைக்கிறது.
எனவே, அன்னை மாமரி எலிசபெத்தைச் சந்தித்த இவ்விழா நாளில் நாம் அன்னை மரியாவைப் போன்று பிறரது தேவைகளைக் குறிப்பால் அறிந்து, அவற்றைப் பூர்த்திசெய்வோம்; ஒருவர் மற்றவரைப் வாழ்த்துவோம்; நம்மோடு வாழும் கடவுளின் பிரசன்னத்தை உணர்வோம். அதன்வழியாக இறையருள் பெறுவோம்.
Comments are closed.